ROZDZIAŁ 242

Obudziło mnie szturchanie.

- Roza.- usłyszałam przy swoim uchu.

Przetarłam oczy dłońmi i przyciągnęłam się, patrząc gdzie jestem. Byłam w samolocie.

- Już jesteśmy?- spytałam wstając.

- Nie do końca. Rozpętała się burza i samolot musiał lądować.- tłumaczył mi ukochany, gdy z dziećmi szliśmy do wyjścia.

- To gdzie jesteśmy?- spytałam, ale odpowiedź dostałam, gdy tylko wyjrzałam przez drzwi.

- Witajcie w Paryżu moje damy. W mieście zakochanych.

Za budynkiem lotniska zobaczyłam pięknie oświetlone miasto i wzrastającą ponad inne budynki wieżę Eiffla. Mi i Lili zaparło dech w piersiach.

- Na kiedy mamy nowy samolot?- ciekawa byłam, ile mamy czasu na zwiedzanie.

- Cóż. Dzisiaj jest sobota, a najbliższy lot jest w poniedziałek wieczorem.

Ucieszyła mnie ta wiadomość.

- Ale co teraz zrobimy?

- Znajdziemy jakiś ładny hotel i wynajmiemy pokój.

- Okey.

Spodobał mi się ten pomysł. Z hotelami kojarzy mi się nasza ucieczka z Dworu, czyli przewrotny punkt naszego związku, którego w sumie wtedy jeszcze nie było. Zamówiliśmy taksówkę, a zanim przyjechała, mój mąż sprawdzał miejsca, gdzie możemy się zatrzymać. Wsiedliśmy do auta, strażnik szepnął coś taksówkarzowi, a ten ruszył. Zatrzymał się po około dwudziestu minutach przed wielkim budynkiem. Wysiedliśmy i zapłaciliśmy panu. Patrzyłam zszokowana na hotel. Miał chyba ze sto pięter. Budynek był beżowy, z złotymi rzeźbami. Do drzwi prowadziły marmurowe schody. Na ich bokach stały wielkie lwy. Po nasze bagaże przyszedł boj hotelowy z wózkiem. Wjechał po wjeździe obok schodów. Oszołomiona weszłam za Lili i Dymitrem po schodach. Oni też byli oczarowani. Piękna dodawało nocne oświetlenie. Poszliśmy do wejścia. Przeszliśmy przez obrotowe drzwi prosto do kawowego holu. Ściany sprawiały wrażenie, że są z brązowego kamienia. Taki sam kolor był na podłodze, nie licząc czarnego paska, prowadzącego do recepcji. Na środku stała fontanna, w kolorze ścian i podłogi. Była trzy piętrowy i ozdobiona złotem. Po prawej stronie było wejście do jakichś hotelowych sklepików, dalej kawiarnia i bar. Pod ścianą stały figury różnych małych, dzikich zwierząt. Bawiące się lwiątka, czające się tygrysiątko, stojąca łania, jakaś papuga na gałęzi, wilczyca opiekująca się szczenięciem i trzy foczki bawiące się piłką. Oprócz tego, w doniczkach rosły tropikalne kwiaty. Z sufitu zwieszały się małe, kryształowe żyrandole i jeden ogromny, nad fontanną. Razem podeszliśmy do recepcji. Stała tam młoda kobieta w białej koszuli i granatowej kamizelce z logiem hotelu. Na głowie miała starannie spięty blond kok. Uśmiechała się przyjaźnie. Widać, że lubi tą pracę.

- W czym mogę pomóc?- spytała uprzejmie.

- Poprosimy apartament prezydencki. Pokój małżeński z wyposażeniem dla niemowląt i jednoosobowy. Do poniedziałku.- Bielikow wyrecytował, jakby uczył się tego całe życie i podał kartę. Nauczyliśmy się na błędach.

- A mieli państwo rezerwację?

- Chyba się nie rozumiemy. Proszę sprawdzić kartę.

Kobieta, zdziwiona odebrała od mojego męża przedmiot i przyłożyła do czytnika.

- Och! Niech mi Państwo wybaczą. Oczywiście, proszę chwilę poczekać.- wpisywała coś na klawiaturze komputera.- Już wszystko w porządku. Bagaże czekają na Państwa w pokojach. Proszę.- Podała nam klucz i kartę.- Ostatnie piętro.

- Dziękuję.- Bielikow uśmiechnął się miło i skierowaliśmy się do windy.

Po wjechaniu na górę, drzwi dźwigu otworzyły się. Zobaczyłam widok, który zaparł mi dech w piersiach. Ze złotej windy, od razu wychodziło się do salonu. Ściany były białe,a meble łososiowe. Na środku stał stolik, otoczony pufami i sofami. Gdzie nie gdzie, na etażerkach stały tego samego koloru lampy(↓). Nie podobało mi się wejście do pokoju. Myślałam, że będziemy mieli więcej prywatności. Na szczęście do sypialni i łazienki były zamykane drzwi. Były dwa pokoje do wyboru. Jeden biało niebieski, ze złotymi dodatkami(↓), a drugi biały z beżowymi(↓). W obu były duże, małżeńskie łoża i mały stolik z siedzeniami.

- Ja chcę biały!- krzyknęła Lili, rzucając się na miękki materac i tam została.

W takim razie nam została niebieska. Podobało mi się to. Łazienkę mieliśmy jedną, ale jaką?! Ogromna, porcelanowa wanna ze złoceniami. Po jej prawej znajdowały się lustra i szarka pod nimi, a po lewej porcelanowa toaleta. Byłam nią zachwycona. Po obejrzeniu apartamentu, poszliśmy do naszej sypialni. Tak jak mówiła pani w recepcji, walizki już na nas czekały. Położyliśmy nosidełka na łóżku, a sami zajęliśmy się bagażami. Ja zaczęłam nas rozpakować, a strażnik zaniósł torby mojej siostrze. Wyciągałam najpotrzebniejsze rzeczy, bo zostajemy tu tylko na dwa dni. Gdy wyciągałam pieluchy maluchów, rozdzwonił się mój telefon. Wzięłam go i pokazałam Dymitrowi, który właśnie wszedł, na dzieci i pampersy. Pokiwał głową, a ja odebrałam telefon.

- Co jest staruszku?- spytałam wychodząc do salonu.

- Rose, do cholery, gdzie wy jesteście?! Od pół godziny czekamy na was na lotnisku.

- To ty nie wiesz?!- zdziwiłam się.

- O czym?- spytał podejrzliwie.

- Czekaj! Daj mi się napawać tym uczuciem. To cudowne wiedzieć coś, o czym ty nie masz pojęcia.

- Rose, ty mnie nawet nie denerwuj.- był nieźle wkurzony.

- No dobra. Złapała nas burza i przez dwa dni jesteśmy uwięzieni w Paryżu.

Patrząc na nasze chwilowe miejsce pobytu, to pomyślałam, że mogłabym być uwięziona tak do końca życia.

- Czemu nie dzwoniłaś?! Załatwię wam samolot za godzinę.

- Nie!- odpowiedziałam zbyt gwałtownie.- To znaczy, nie musisz się aż tak fatygować. Dwa dni to nie tak dużo, wytrzymamy.

- Jakby to były nie wiadomo jakie tortury.- mój mąż usiadł na kanapie i pociągnął mnie sobie na kolana.

- No dobra córuś. Trzymajcie się. Nie mogę się doczekać zobaczyć wnuków. Pozdrów Lili i Bielikowa.

- Też pozdrawiamy.-wtrącił się Rosjanin.

- No to pa dzieciaki. Do zobaczenia we wtorek.

- Dobranoc.- odpowiedzieliśmy i się rozłączyłam.