ROZDZIAŁ 38

Wybaczcie, że tak późno, ale w wcześniej nie było mnie w domu. Ten rozdział dedykuję Mańce, dzięki której powstał. Mam nadzieję, że cię nie zawiodłam dziewczyno. :-*
______________________________________________
Dymitr

Nie ma jej już tydzień i trzy dni, a każdy dzień, to udręką. Cholernie za nią tęsknię. Czemu Tasza jeszcze nie przyszła? A może nas przejrzeli? Nagle czuję wibracje w kieszeni. Dostałem SMS-a od nieznanego numeru.

Słyszałam, że twoja ukochana cię zostawiła. Ja bym tak nigdy nie zrobiła. Pomyśl nad tym, a jak zrozumiesz swój błąd, to spotkajmy się o północy przed restauracją w najbliższym miasteczku. Chętnie z tobą porozmawiam.
Tasza.

Zerwałem się na równe nogi. W końcu po tylu dniach ją zobaczę. Do północy zostało pięć godzin. Muszę wymyślić, jak to rozegrać.

**5 godzin później**

Właśnie podszedłem pod restaurację. Nagle zza rogu wyłoniła się postać.
- Dimka!- Zawołała Tasza - tak mi przykro, że Rose cię zostawiła. Ale było trzeba się tego spodziewać. Jest jeszcze młoda. Nie wie, co to jest stałość uczucia.
- To przez ciebie odeszła.- Powiedziałem oskarżycielsko. Jednak zaraz się opanowałem.- Chodź nie spodziewałem się, że byle pogróżki i już jej nie ma.
- Ja bym nigdy cię nie opuściła.
- Wiem, popełniłem błąd. Myślałem, że to ona jest tą jedyną. Ale nie rozmawiamy o tym. Przejdziemy się do parku?- wiele mnie kosztuje, żeby nie wyciągnąć sztyletu i nie wbić jej w serce.
- Oczywiście.- wyraźnie się ucieszyła. Czyli połknęła haczyk.
Szliśmy, wspominając stare dzieje.
- Dimka, wiesz, że po tym co zrobiłam, nie mogę wrócić na Dwór.
- Spokojnie, zadbam o to, żeby nikt cię nie szukał.
- Dziękuję- Przytuliła mnie. To był ten moment. Wyciągnąłem sztylet i zanurzyłem ostrze w jej plecach. Usłyszałem jak wciąga powietrze. Odsunąłem się i napotkałem jej spojrzenie pełne bólu.
- Nie. Dimka, każdy tylko nie ty.
- To za moją Rozę. Jak mogłaś myśleć, że będę z tobą, po tym wszystkim, co zrobiłaś.- Następne pchnięcie wycelowane było w serce. Padła na ziemię w drgawkach, a po chwili, jej ciało leżało nieruchome. Nie mogłem uwierzyć w to, co się stało. Zabiłem ją. Już więcej nam nie przeszkodzi. Ale zabiłem morojkę, która była moją przyjaciółką. Tyle, że chciała zabić moją narzeczoną. Moją Rozę. I nie miałaby wyrzutów sumienia. Nie po tym jak zabiła poprzednią królową. I tak by zginęła. Ale czy na pewno zrobiłem dobrze. Przypomniało mi się zachowanie Rose, po zabiciu Daszkowa. Roza. Teraz jej potrzebuję. Tylko co z ciałem. Nie mogę go tu tak zostawić. Ale nie chcę też go brać. Alchemicy? Tylko, który mi tu pomoże? Sydney! Wykonałem szybki telefon i wsiadłem do samochodu.